Siem Reap

Dag 30 (13 maart 2018):

De wekker gaat om 3.30 uur en wij vertrekken om 4.00 uur nog slaapmoe naar het vliegveld. Eenmaal ingecheckt, wat overigens zeer snel gaat, zien wij Kiki met haar vader. Kiki neemt dezelfde vlucht als Rosan en mij dus wij hebben besloten samen te reizen door  Cambodja.

Na een korte vlucht van 1 uur en 25 minuten komen wij aan in Cambodja, waar wij ons visum aanvragen en een taxi regelen naar het hostel (The Mekong Hostel). Het is weer even wennen dat de Cambodjanen aan de rechterkant van de straat rijden, aangezien wij een maand in Thailand aan de linkerkant van de straat hebben gereden. Rond 10 uur komen wij aan in het hostel en eten wij een lekkere sandwich. 

Vervolgens nemen wij een tuktuk naar het War Museum, wat echter nog niet heel bekend en dus toeristisch is. Hier krijgen wij 2 uur lang intense uitleg over de Cambodjaanse oorlog die werd geleid door de Rode Khmer. De vader van onze gids was in die tijd soldaat van de Rode Khmer en heeft dus veel mensen vermoord, wat het extra bijzonder maakt.

Onder het regime van Pol Pot zijn er tijdens de Cambodjaanse oorlog meer dan 2 miljoen mensen van de bevolking op verschrikkelijke wijzen vermoord. Volgens deze leider moest de gehele bevolking gelijk aan elkaar zijn. Hij wilde een natie maken dat volledig gericht was op het boerenleven op het platteland.

De Rode Khmer wilde steeds meer van het land innemen om zo de volledige macht te krijgen: zo werden de nog aanwezige inwoners van Phnom Penh in april 1975 gedwongen om naar het platteland te verhuizen, zonder ook maar enige bezittingen van waarde mee te mogen nemen. Veel mensen hadden minder ‘geluk’: veel ambtenaren en militairen werden gevangen genomen of zelfs gelijk geëxecuteerd. Ook andere steden waren de klos, net zo lang tot iedereen verplicht de binnenlanden ingetrokken was.

Pol Pot wilde ook een niet-kapitalistische samenleving en dus schafte hij geld af en verving het door ruilhandel. Verder moest het een seculiere samenleving worden en dus schafte hij de godsdienst af en liet hij bijna alle boeddhistische monniken vermoorden. Van de 60.000 monniken overleefden er naar schatting slechts 500 de afslachting.

Wie eenmaal op het platteland terecht was gekomen, moest zeven dagen per week 12 tot 14 uur per dag werken. De mensen leefden zeer primitief, met weinig eten en drinken en zonder eigen bezittingen. Verder werden veel hogeropgeleide mensen, zoals leerkrachten, artsen en monniken, of zelfs als je maar een bril droeg, alsnog geëxecuteerd of zwaar mishandeld. Vaak zonder enige aanleiding en nog vaker voor het bekennen van een vergrijp dat ze niet hadden gepleegd. Je werd zo vreselijk gemarteld tot je geen andere optie meer zag dan bekennen.

Die gruwel van de Rode Khmer duurde van 1975 tot 1979. Eind 1978 viel Vietnam het land immers binnen en verdreef het de Rode Khmer naar het westen, naar de jungle aan de grens met Thailand. Miljoenen mensen trokken het land door om overlevende familieleden en vrienden terug te vinden. Daardoor werd de oogst verwaarloosd, wat leidde tot voedseltekorten en een hongersnood die nog honderdduizenden slachtoffers maakte.

Het Vietnamese leger bleef tot 1989 in Cambodja hangen. Er kwam een nieuwe pro-Vietnamese Cambodjaanse regering. 

De Rode Khmer voerde in de jaren 1980 nog een guerrilla-oorlog, mede met de steun van China, Thailand en onrechtstreeks ook van de VS. Onbegrijpelijk genoeg bleef de Rode Khmer de officiële vertegenwoordiger in de Algemene Vergadering van de VN tot 1991.

In 1991 kwam er een vredesverdrag, gevolgd door verkiezingen in 1993. In die tussentijd kwam het land onder het bewind van de Verenigde Naties. Sihanouk werd in 1993 terug koning. In 1998 was het liedje van de Rode Khmer uitgezongen. Steeds meer Rode Khmer-strijders waren de jaren voordien overgelopen en in 1998 stierf Pol Pot terwijl hij opgejaagd werd door regeringstroepen. Hoe hij gestorven is, is niet duidelijk. Mogelijk was het een hartinfarct, maar het zou ook zelfmoord of moord kunnen geweest zijn. Zijn lichaam werd in ieder geval snel verbrand vooraleer er een officiële doodsoorzaak kon worden vastgesteld.

Wij zien bij het War Museum verder veel foto’s van kindsoldaten en slachtoffers van landmijnen. Verder zijn hier veel wapens, tanks en munitie die tijdens de oorlog gebruikt werden te bewonderen. Van alle landmijnen die geplaatst zijn tijdens de oorlog zijn er 20% ofwel 2 miljoen nog niet afgegaan. Dit zorgt op dit moment nog voor 50 tot 100 doden per jaar. Een paar jaar geleden lag dit aantal nog op 300. Vooral op het platteland zijn er veel gebieden te vinden waar de landmijnen nog niet zijn opgeruimd. Hier hangen waarschuwingsborden, echter wonen hier alsnog veel arme mensen. De gids verteld ons dat sommige arme mensen expres op een landmijn gaan staan, zodat zij kunnen bedelen en hun familie kunnen onderhouden. Dit is een voorbeeld van de grote armoede die heerst in Cambodja. 

De gids verteld dat er op dit moment ‘vrije’ verkiezingen zijn in Cambodja, echter is er maar 1 grote partij die al 33 jaar aan de macht is. Veel kinderen weten niet veel af van de Cambodjaanse oorlog, aangezien de boeken die zij op school hierover lezen worden geschreven door de regering. De regering werkt nauw samen met de koning en aangezien de regering niet openhartig wilt zijn over de oorlog en de fouten die zij hebben gemaakt, worden de boeken zo geschreven dat het lijkt alsof de regering niets fout heeft gedaan. In de boeken wordt ook geschreven dat de Rode Khmer totaal los stond van de koning en de regering, terwijl dit niet de waarheid is. Cambodja is tot op de dag van vandaag dus nog zeer corrupt. De Cambodjaanse mensen die geïnteresseerd zijn in de oorlog zullen informatie moeten verkrijgen van hun voorouders die de oorlog zelf meegemaakt hebben. Deze mensen mogen niets zeggen over de oorlog, maar dit gebeurt tegenwoordig gelukkig steeds vaker. Indien de Cambodjanen meer informatie willen over de oorlog zullen zij Engels moeten leren om vervolgens Engelse boeken te kunnen lezen. 

Het meest bizarre van deze tour bij het War Museum betreft toch wel het feit dat deze oorlog niet lang geleden heeft plaatsgevonden en dat de gevolgen van de oorlog en de corruptheid van de regering nog steeds zichtbaar zijn in het dagelijkse leven van de Cambodjanen. Deze tour maakt dan ook veel indruk op ons. 

Na de rondleiding nemen wij een tuktuk naar het Royal Palace. Hier is niet veel te zien dus wij lopen rond op een kleine lokale markt waar de armoede schrijnend is om te zien. De kinderen komen bij ons bedelen en vragen of wij hen geld kunnen geven zodat zij naar school kunnen gaan. Wij kunnen het bijna niet weerstaan om iets te geven, maar weten ook dat de kinderen dit van hun ouders moeten doen. Het inzetten van kinderen is namelijk bevorderlijk bij het bedelen om geld. 

Wij gaan terug naar het hostel en liggen even bij het zwembad. Vervolgens frissen wij onszelf op en lopen wij naar de night markt. De night markt is erg gezellig, waar overal lichtjes hangen. De markt bestaat vooral uit kraampjes met kleding, schilderijen en souvenirs. Wij eten iets bij een restaurant en rond half 11 liggen wij in ons bed, aangezien de wekker morgen weer om 4.00 uur zal gaan. 

Dag 31 (14 maart 2018):

Om 4.30 uur worden Rosan, Kiki en ik opgehaald door een tuktuk om naar het tempelcomplex van de Angkor Wat te gaan. Terwijl wij staan te wachten op de tuktuk komt er een Canadese vrouw naar buiten die graag een dag met ons mee wilt. Met zijn vieren stappen wij in en rond 5 uur komen wij aan bij de Angkor Wat waar het volledig donker is. Het is nu al gigantisch druk voor de tempel dus wij vinden een plaatsje aan de linkerkant van het meertje voor de tempel waar het iets rustiger is. De lucht wordt langzaamaan lichter, maar het is erg bewolkt dus er is helaas een sprake van een mooie zonsopkomst. Na de zonsopkomst lopen wij de tempel van de Angkor Wat binnen en bewonderen het. Het is bizar te zien dat hier overal boeddha beelden zijn met afgehakte hoofden. Dit is gebeurt in de Cambodjaanse oorlog. 

Na de Angkor Wat rijden wij met de tuktuk door naar andere tempels, waar wij telkens uitstappen en de indrukwekkende tempels bewonderen. Op dit moment zijn de Cambodjanen, nog steeds, druk bezig met de wederopbouw van de tempels. 

Rond 12 uur zijn wij zo gesloopt van de hitte (gevoelstemperatuur is 40 graden) en het vele lopen (al 11 km achter de rug) in lange kleding dat wij besluiten te gaan lunchen bij de Bayon tempel. Na de lunch bezoeken wij de Bayon tempel, wat naar mijn mening de mooiste tempel van het complex is. Bij deze tempel zijn ook aapjes te vinden.

Wij lopen terug naar de tuktuk en besluiten even naar het hostel te gaan, waar wij onszelf kunnen opfrissen en een uurtje rusttijd hebben. Rond 15.45 uur zoeken wij de tuktuk weer op en gaan wij terug naar het tempelcomplex. Wij lopen een heuvel op en bezoeken een tempel voor de zonsondergang. Het is echter weer bewolkt dus wij besluiten naar een uitkijkpunt te lopen en hier een welverdiend biertje te drinken.

Rond 19.30 uur lopen wij het hostel weer binnen, waar wij ons opfrissen. Vervolgens nuttigen wij heerlijke Cambodjaanse maaltijden met zijn vieren en lopen wij de pubstreet van Siem Reap in. Na het uitgaan zijn wij helemaal gesloopt, aangezien wij al bijna 24 uur wakker zijn en veel hebben gedaan vandaag. Ik val dan ook meteen in slaap wanneer ik nog maar mijn bed aanraak.

Dag 32 (15 maart 2018):

Om 12.00 uur checken wij uit bij het Mekong hostel. Wij nemen een tuktuk naar het volgende hostel in Siem Reap (Funky Flashpacker). Dit is een partyhostel met een zwembad en een rooftopbar die 24 uur per dag open is. 

Na het inchecken worden wij naar onze kamer gebracht. Wij komen de kamer binnen en zien dat het stapelbed waar Kiki en ik in slapen ‘nieuw’ is en nog gerepareerd moet worden. Dit bed is afgelopen nacht namelijk kapot gegaan..

Wij zetten onze spullen weg en gaan lekker bij het zwembad en bij de rooftopbar zitten. Na deze lekkere relaxte middag frissen wij ons op en gaan wij uit eten tussen de locals op de rode, plastic stoeltjes op straat. Na het typische Cambodjaanse eten lopen wij nog even een rondje op de night market om vervolgens weer terug naar het hostel te gaan. Wij zitten de hele avond bij de rooftopbar en spelen spelletjes met zijn drieën. Aan het einde van de avond lopen wij nog even naar de uitgaansstraat van Siem Reap en na een lange avond komen wij weer terug in het hostel voor de korte nachtrust.