Dalat

Dag 102 (26 mei 2018):

Om 9.00 uur kom ik aan in Dalat. Ik bestel een Grabbike en een zware, Vietnamese vrouw haalt mij op. Ik stap achterop de scooter met mijn gigantisch zware backpack en het is lastig om de berg op te komen met dit gewicht op de scooter. Uiteindelijk kom ik toch veilig aan bij Dalat Family Hostel. Ik word openhartig ontvangen en krijg een koffie, een smoothie en een overheerlijke bananenpannenkoek. 

In de middag probeer ik even te slapen, aangezien ik tijdens de 16-uur droge busreis amper heb kunnen slapen. Ik word echter wakker van de hevige regenbui die naar beneden komt zetten. Heel mijn bed wordt nat, aangezien ik onder golfplaten slaap en ik sta er dan ook op om van bed te wisselen. Gelukkig doet de medewerker hier niet lastig over.

Om 17.30 uur worden alle gasten aan tafel geroepen voor het familiediner. Iedereen neemt aan twee lange tafels plaats en voor nog niet eens €2 per persoon wordt er ongelooflijk veel eten voorgeschoteld met natuurlijk de bananenpannenkoek als dessert.

Na het diner komen Thom en Freek aan, wat een erg gezellig weerzien is! Zij krijgen ook nog wat te eten. Met een groepje Nederlanders drinken wij wat bij het hostel tot aan iedereen wordt gevraagd naar de Rave Cave te gaan. Dit is eigenlijk gewoon een keet met een paar banken en een bar in, zodat de gasten hier verder kunnen kletsen zonder dat er geluidsoverlast te pas komt. 

Rond 22.00 uur nemen wij een taxi naar The Maze Bar. Deze bar is, zoals de naam zegt, een doolhof met op elke verdieping een bar. Heel grappig om hier door heen te lopen. Wanneer deze bar sluit, nemen wij een taxi naar een of ander hotel. Hier worden wij naar de zesde verdieping gebracht waar het feest zich gewoon voorzet. Na een gezellige avond kruip ik voldaan mijn bed in. 

Dag 103 (27 mei 2018):

Wanneer ik wakker word, zitten Bo en Sonny al in de gezamenlijke ruimte buiten. Het is erg fijn hen weer te zien en met een grote groep huren wij rond 13.00 uur een scooter. Ik spring achterop bij Bo en na een uur komen wij aan bij de Elephant Waterfalls. Dit zijn grote bruine watervallen waar je helemaal naar het begin van de waterval kunt lopen.

Na de lunch rijden wij weer met de groep terug richting het hostel. Behalve Sonny, Bo en ik moet iedereen nog pinnen dus wij besluiten alvast terug te gaan naar het hostel. Wij rijden echter door kleine straatjes tot wij plotseling uitkomen bij Crazy House. Dit is een huis wat is ontworpen door een kunstenaar en is een heel apart aangezicht. Wij lopen hier wat rond en lopen vervolgens terug naar de scooter. Sonny zijn scooter start echter niet en na meerdere malen proberen en lokale mensen om hulp te hebben gevraagd laten wij de scooter staan.

Met zijn drieën op 1 scooter rijden wij terug naar het hostel, waar wij meteen kunnen aanschuiven voor het familiediner. Na het diner is iedereen eigenlijk nogal moe van vannacht en ik besluit dan ook op tijd mijn bed in te duiken, aangezien wij morgen op tijd uit bed moeten. 

Dag 104 (28 mei 2018):

Om 9.00 uur pikt de bus ons op voor het Canyoning. Dit is een activiteit waar Dalat om bekend staan en wij hebben er dan ook onwijs zin in. 

Aangezien wij met een groep van 35 man zijn worden wij in 2 groepen onderverdeeld. Ik zit onder andere in een groep met Bo, Freek en Thom wat erg gezellig is. Allereerst krijgen wij uitleg over het abseilen en mogen wij een aantal keer oefenen. Na een stukje lopen is het dan eindelijk zover: ik ga voor de eerste keer in mijn leven van een rots abseilen. Het eerste stuk is best even wennen, aangezien je maar aan twee touwtjes hangt en je jezelf naar beneden dient te manoeuvreren. Ik let dan ook totaal niet op de cameraman die foto’s van iedereen maakt en ben blij als ik beneden ben.

Wij lopen door naar een volgende waterval, wat super goed gaat. Dit zorgt ervoor dat ik meer vertrouwen erin heb. Na het abseilen mogen wij ons op ons rug laten glijden door de waterval en dit is lachen, gieren, brullen, aangezien je met al je kracht probeert niet tegen de rotsen aan te knallen. Ik vind het zo leuk dat ik meerdere malen ga.

Het is tijd voor lunch. Een erg goede lunch zelfs, aangezien heel de grond bedekt ligt met broodjes en beleg. Na 2 broodjes en wat fruit te hebben gegeten, kan iedereen met vol goede moed weer er tegen aan.

De volgende activiteit is het springen van een 11 meter hoge rots. De gids verteld ons dat wij zo ver mogelijk moeten springen, omdat wij anders tegen de rots eronder aan zullen knallen. Als ik nog niet bang was, werd ik dit dus nu wel..

Na een aantal mensen te zien springen, durf ik het ook aan. Ik neem een aanloop, spring en kom volledig verkeerd terecht met een keiharde klap op het water als gevolg. De gidsen en de andere mensen vragen of het gaat, maar door de adrenaline komt de pijn pas later. Ik ben namelijk zojuist net met mijn beide bovenbenen op het water geknald. Ik voel mijn benen branden maar besluit toch nog een keer te gaan. De tweede keer gaat beter, al knal ik toch nog een beetje op mijn stuitje op het water.

Terwijl wij verder lopen voel ik mijn benen branden. De gids verteld ons dat wij weer in het water mogen glijden en aangezien ik dit heel leuk vond, doe ik dit natuurlijk. Alsof ik nog niet onhandig genoeg was geweest, knal ik met volle vaart met mijn heup tegen een rots aan. Achteraf hoorde ik van de andere groep dat zij daar gewoon door het water moesten lopen en er absoluut geen sprake was van watersliden.

De laatste activiteit is de washing machine. De gids verteld ons dat wij een stukje moeten abseilen. Wanneer wij geen rots meer tegen onze voeten aan voelen, moeten wij onze linkerarm omhoog doen en ons lichaam strekken om dan vervolgens zo snel mogelijk door de waterval te gaan. Tijdens dit proces word je overspoeld met water. Wanneer het touw op is, dien je jezelf te laten vallen waarna je een poosje onder water mee wordt gesleept naar de kant. Hier wordt het veiligheidsrisico verwijderd en ben je klaar. Deze washing machine was echt ongelooflijk fantastisch om te doen. Zeker aangezien het van een aardige hoogte was en je niet goed kon zien wanneer je niet meer kon abseilen.

Na een hike naar boven worden wij met busjes terug gebracht naar het hostel. Maren, Karin en Nout wachten ons daar op. Na gezellig te hebben bijgekletst en ons te hebben opgefrist, gaan Bo, Freek, Thom en ik naar het centrum voor het diner. Na het diner gaan wij terug naar het hostel waar wij met een grote groep Nederlanders nog wat biertjes nuttigen. Rond 22.00 uur pakken wij de taxi naar de maze bar en na een super gezellige dag en avond lig ik pas laat in bed. 

Trouwens, de binnenkant van mijn boven benen zijn op dit moment paars/blauw van kleur en ik heb een gigantisch rood/blauw ei op mijn heup zitten van de knal tegen de rots. Maar ach, we hebben gelachen!