Reis naar Vietnam

Dag 68 (22 april 2018):

De wekker gaat om 5.30 uur. Het is tijd voor VIETNAM! 

Om 6.15 uur sta ik paraat tegenover de bank. Ik heb gelezen dat dit de plek is waar ik moet zijn om een busticket te kopen en in de bus te stappen. Er staat een paarse bus en ondanks ik heb gelezen dat ik met een gele bus de grens over zal gaan, vraag ik aan de buschauffeur of hij enig idee heeft over de bus naar Dien Bien Phu. Het enige wat deze man kan doen is met zijn hoofd schudden dus ik geef het op. Ik zie bij de ticketverkoop ook niemand zitten dus ga verhaal halen bij de lokale mensen. 

Ik loop langs verschillende kraampjes en winkeltjes met de vraag wanneer de bus vertrekt en vanaf welk punt. Niemand kan mijn vraag beantwoorden, omdat zij allemaal geen Engels spreken. Ik spreek ternauwernood een jonge man aan in de hoop dat hij wel Engels spreekt en ja hoor. Hij verteld mij echter dat er om 7.00 uur geen bussen gaan, alhoewel dat wel stond aangegeven op het papier bij de tourist Office. 

Ik wacht op 2 reizigers die ik gisteren heb ontmoet op het bootje. Zij willen ook naar Dien Bien Phu vandaag. Het stelletje komt aanlopen en vertellen mij dat de tourist Office is gesloten en een vrouw aan hen heeft verteld dat er geen bussen vandaag naar Dien Bien Phu gaan. Lekker dan...

Na wat navraag bij de lokale mensen is er nog geen duidelijkheid over het vertrek van de bus. De ene zegt dat er een bus om 8.00 uur vertrekt, een ander zegt dat de volgende bus om 12.00 uur vanaf een andere locatie in dit dorp vertrekt en volgens het papiertje dat bij de tourist Office hangt dienen wij te geloven dat er een bus om 11.00 uur vertrekt. Totaal niet overeenkomstig met elkaar en dus niet iets waar wij wat aan hebben. 

Ik voel mijzelf overigens totaal niet op mijn gemak in dit dorp en wil dan ook zo snel mogelijk de grens over naar Vietnam. De mensen zijn onaardig en doen net alsof wij niet bestaan. Hulp is ook ver te zoeken, aangezien ze gewoon weglopen als je iets aan hen vraagt. Voor het eerst sinds mijn reis voel ik mij ergens niet goed bij dus ik hoop maar dat die bus snel komt. 

Wij wachten tot 8.00 uur, maar zonder resultaat. Dan komt er ineens een oude man zonder tanden op ons af lopen en verteld dat wij terug kunnen komen om 11.00 uur. 

Het stelletje en ik gaan ontbijten. Wij zitten de tijd uit en lopen om 11.00 uur terug naar het verkooppunt, waar wij een kaartje kopen voor de bus. Om 11.30 uur arriveert de bus. De bus stopt en wij proberen in te stappen, maar daar is geen mogelijkheid toe. Heel de bus zit propvol met lokale mensen, tassen en koffers die overal en nergens staan. De bestuurder heeft nogal honger dus wilt eerst eten. 

Wij zoeken een plek in de bus nu iedereen toch aan het eten is, maar dit is bijna onmogelijk. Om 11.50 komen de lokale mensen terug in de bus en het duurt 10 minuten lang en veel geschreeuw en geduw voordat iedereen werkelijk zit en de bus vertrekt. Er zitten overigens zelfs mensen op krukjes in het gangpad. Gedurende de reis worden de stappen de lokale passagiers uit waarna er weer nieuwe instappen. 

Om half 3 komen wij aan bij de paspoortcontrole van Laos. Hier krijg ik een uitreisstempel in mijn paspoort om vervolgens weer verder te rijden naar de Vietnamese grensovergang. Hier eenmaal aangekomen moet iedereen in een rij achter elkaar wachten op zijn beurt. De lokale mensen uit de bus dringen echter gigantisch voor dus ik sta natuurlijk achteraan. Zodra ik eindelijk aan de beurt ben, moet ik een formulier invullen met onder andere alle gegevens van mijn ouders en zussen. Vervolgens duurt het nog een tijd voordat ik mijn visum in handen krijg. De man verteld mij dat ik nog $30 moet betalen, terwijl ik $20 in gedachten heb en dit overal heb gelezen. Ik heb in totaal nog $22 en 61.000 kip dus geef dat maar allemaal. Ik mag 1.000 kip (€0,10) houden..

Voordat wij Dien Bien Phu binnen rijden zie ik ontzettend groene uitgestrekte rijstvelden, waar lokale mensen op aan het werk zijn. Om 17.00 uur komen wij aan bij het busstation. Wij besluiten eerst een simkaart voor internet te kopen en iets te gaan eten. 

Om 19.00 uur stap ik samen met het stelletje op de nachtbus richting Hanoi. Ik zal echter eerder uitstappen in Mai Chau, aangezien ik Kiki daar weer ga zien! 

Om 21.30 stopt de bus bij een restaurant en daarna vervolgen wij de reis. Na een lange tijd val ik vervolgens in slaap, waarna ik om 3 uur word gewekt door de bestuurder. Hij zegt dat de bus is gearriveerd in Mai Chau en ik stap uit. Wat ik hier echter zie is geen Mai Chau, maar een donkere verlaten straat. Ik vraag aan de bestuurder of hij een taxi voor mij kan bellen, maar hij spreekt natuurlijk weer geen Engels. Na wat gebarentaal en een belletje komt er een taxi aanrijden. De bestuurder van de taxi dropt mij bij het eerst zichtbare guesthouse, maar ik weiger uit te stappen aangezien het hek gesloten is. 

Ik heb verder op internet gelezen dat ik niet in Mai chau moet slapen, maar in een dorpje genaamd Ban Lac dus ik vertel hem dat hij daar heen dient te rijden. In Ban Lac stopt hij  bij de eerste homestay die wij tegenkomen en maakt de bewoners wakker. Gelukkig reageert de eigenaar vriendelijk en hij brengt mij naar mijn kamer. De kamer is een soort van schuur met in het midden een matras. Ik drop mijn spullen, bel met thuis om te zeggen dat ik goed ben aangekomen en zoek een comfortabele ligging in deze hitte. Om 5 uur ‘s ochtends val ik dan eindelijk in slaap.