Koh Rong Samloem

Dag 40 (23 maart 2018):

Rosan en ik ontwaken en checken om 10.00 uur uit bij het hostel. Vervolgens ontbijten wij hier en om 13.00 uur vertrekt onze boot naar Koh Rong Samloem. Zoals gewoonlijk, maar ook mede door de zware storm dus de hoge golven, arriveert de boot veel later dan verwacht op Saracen Bay. Hier eten Rosan en ik een sandwich bij het enige restaurant wat hier te vinden is. 

Koh Rong Samloem is nog zeer ongerept en hier zijn dan ook prachtige witte stranden en natuur te vinden. Het toerisme is hier in opkomst en naast het restaurant wordt dan ook een groot hotel gebouwd, waar de lokale bevolking druk mee bezig is. 

Om 16.00 uur pakken wij een bootje naar het hostel (Mad Monkeys). Dit hostel ligt helemaal verwijderd van de bewoonde wereld en heeft dus een eigen privébootje. Wij komen aan bij Mad Monkeys en kunnen onze ogen niet geloven. Het enige wat hier aanwezig is, is het hostel inclusief een privéstrand. Wij checken in en worden naar onze hut gebracht, waar wij met 2 Nederlandse en 2 Duitse meiden slapen. Vanaf het hoofdgebouw lopen wij werkelijk door de jungle, langs het toiletgebouw, naar onze hut. De hut is gebouwd met hout, golfplaten, zeil en riet. In onze hut is geen elektriciteit aanwezig en het enige wat er in de hut staat zijn 3 stapelbedden met klamboes en opbergdozen voor belangrijke spullen. 

Wij droppen onze spullen en lopen naar het hoofdgebouw. In dit hoofdgebouw oftewel de bar staan 3 gigantisch lange tafels waar mensen met elkaar spelletjes spelen en gesprekken voeren. Koh Rong Samloem is nog zo onontwikkeld dat er geen WiFi aanwezig is. Niemand, maar dan ook werkelijk niemand kijkt op zijn telefoon, wat een erg bijzondere gebeurtenis is in deze tijd vol met technologische ontwikkelingen. 

Rosan en ik schuiven aan en al snel ontstaan er veel gesprekken en leren wij veel mensen kennen. Wij krijgen veel tips voor Laos en Vietnam en horen de verhalen van andere reizigers aan, maar vertellen zelf natuurlijk ook genoeg. Wij dineren gezellig met deze reizigers die werkelijk van overal uit de wereld vandaan komen. Zo zitten wij onder andere met mensen uit Denemarken, Slowakije, Duitsland, Engeland en Israël aan een tafel. 

Na het eten frissen Rosan en ik onszelf op en ontmoeten wij wat Nederlandse meiden. Om 21.00 uur begint er een spel met 9 teams bestaande uit 6 teamleden. Wij spelen het spel ‘Echt waar?!’, waarbij elk team een waargebeurd of verzonnen verhaal aan de groep moet vertellen. Dit levert echt de bizarste verhalen op die ook nog eens, tot onze grote verbazing, waar zijn. Tot 12 uur wordt er veel gelachen, gekletst, spelletjes gespeeld en gedanst. 

Om 12 uur sluit de bar en is het normaal dat iedereen doorgaat op het strand. Het hostel geeft van te voren aan dat de bar gaat sluiten, zodat iedereen nog genoeg drank kan inslaan voor op het strand. Wij zitten in een grote kring te kletsen op het strand, maar zijn nogal moe dus besluiten maar lekker ons bedje op te zoeken. 

Dag 41 (24 maart 2018):

Gedurende de ochtend wordt ik meerdere keren bezweet wakker en ik besluit om 8.00 uur maar eens naar het toilet te gaan. Normaal zit in de kamer een toilet, maar hier gaat dat eventjes wat anders. Ik moet een stukje door de jungle lopen om bij het toiletgebouw te komen, wat een lekker camping gevoel geeft. 

Om 10.00 uur worden Rosan en ik onze hut uit gebrand en wij lopen naar het hoofdgebouw. Eindelijk, vandaag is het mooi weer! Hier zijn wij erg blij mee aangezien het de afgelopen dagen zeer bewolkt was en in de nacht veel onweerde. Wij ontbijten met de 2 Nederlandse meiden uit onze hut en spelen een kaartspel. 

Rosan en ik willen naar het witte strand gaan om de zonnestraaltjes mee te pakken. Dit wordt ons echter afgeraden omdat er veel zandvlooien aanwezig kunnen zijn en er wordt ons verteld dat wij beter naar het platform in het water kunnen gaan. Wij lopen naar het platform in het water, waar meerdere mensen gezellig zitten te kletsen. Naast het platform zijn er 20 hangmatten en verschillende schommels te vinden. Wij begrijpen wel dat dit hostel ieder dag propvol zit geboekt! Om het nog meer bizar te maken, slapen er zelfs mensen voor $6 bij de bar als er geen bed meer voor hen beschikbaar is. 

De hele middag brengen wij door op het platform en in de hangmatten, terwijl wij leuke gesprekken voeren en kaartspelletjes spelen met de andere reizigers. Rond 16.00 uur gaan Rosan en ik even wat eten bij de bar en daarna wordt ons verteld even naar de pier te lopen voor de mooie zonsondergang. 

Wij lopen naar de pier en bij de pier is een bar aanwezig. Tevens zijn hier grote opblaasattributen in het water te vinden. Wij spelen weer spelletjes en kletsen wat af onder het genot van wat biertjes en het prachtige uitzicht. 

Na de zonsondergang frissen wij onszelf op en is het tijd voor pizza-avond. Samen met een hele groep Nederlanders eten wij een pizza en spelen wij verschillende spellen. Rond 21.00 uur is het tijd voor een lokale vuurwerkshow op het strand. Het is goed te zien dat de lokale mensen hier hard op hebben geoefend, want het is prachtig om te zien. 

Na de vuurwerkshow gaat de bar weer open en begint iedereen lekker te dansen. Rond 12 uur gaan wij, met een groep reizigers, naar het strand. Wij hebben gehoord dat hier lichtgevend plankton in de zee aanwezig is dus besluiten dit zelf te onderzoeken. En inderdaad, zodra wij nog maar de zee in lopen geeft het licht! Bij elke beweging die je maakt in het water verschijnt de plankton, wat een mooie gewaarwording oplevert. Wij zitten lekker in het water te genieten en uit het niets breekt de onweer en stortregen uit dus rennen wij door de jungle naar onze hut. Tijd om te gaan slapen!

Dag 42 (25 maart 2018):

De wekker gaat om 7.45 uur en samen met de Nederlandse meiden uit onze hut ontbijten wij. De boot naar Saracen Bay vertrekt om 9.15 uur. Rosan en ik willen echter naar M’Pai Bay om nog een nachtje aan de andere kant van het eiland te slapen, waar schijnbaar meer te doen is. Wij vragen aan de bestuurder van de boot of dit mogelijk is en worden uiteindelijk met een taxiboot naar deze pier gebracht. Tijdens de boottocht zien wij veel witte stranden en ongerepte natuur, waar zelfs geen huisjes van locals te vinden zijn. Wij zien echter wel dat er op de toeristische gebieden van het eiland met man en macht gewerkt wordt aan het bouwen van hotels en het inrichten van restaurants dus wij denken dat dit eiland er over 5 tot 10 jaar ongelooflijk anders uit zal zien. 

Eenmaal aangekomen op M’Pai Bay zetten wij onze spullen weg bij het hostel (The Yellow Moon Hostel). Het is heerlijk weer dus Rosan en ik smeren onszelf in en gaan op het strand liggen. Wij hebben echter niets anders dan ons iets te kleine sneldrogende handdoek dus telkens gaan wij het water in om het zand van onze lichamen te spoelen. Ik ben best moe en val dan ook eventjes in slaap totdat ik wakker wordt van de pijn. VUURROOD. Dit gaat pijn doen vanavond... 

Snel kopen wij ergens aftersun en gaan lunchen bij een restaurantje. Na de lunch checken wij in bij het hostel en worden wij naar onze hut gebracht. Vanavond slapen wij in een 4-persoonshut. Het dak is gemaakt van golfplaten en de muren bestaan uit riet, hout en zeil. Er wordt ons verteld dat er alleen elektriciteit beschikbaar is tussen 5 uur ‘s middags en 9 uur ‘s ochtends. 

Wij lopen richting de receptie en tot onze grote verbazing zien wij Kiki staan. Wat een leuke verrassing! Onder het genot van een biertje kletsen wij bij, waarna wij gaan douchen en onszelf opfrissen in de hut. Wij schrikken van een geluid en zien ineens een dikke rat in onze hut lopen. 

Wanneer wij van de schrik zijn bijgekomen, eten wij bij het hostel. Wij komen verder veel reizigers tegen die wij hebben ontmoet in het hostel waar wij de afgelopen 2 nachten hebben doorgebracht. Wij besluiten vroeg naar bed te gaan aangezien het de afgelopen dagen nogal hectisch is geweest en wij best moe zijn. 

Dag 43 (26 maart 2018):

Na een onrustige en slapeloze nacht checken Rosan en ik uit bij ons hostel. Wij ontbijten met Kiki en andere Nederlanders. Rosan en ik pakken om 12.00 uur de boot naar het vaste land. De boot gaat met een noodgang over het water en al snel komen wij aan in Sihanoukville waar wij genieten van een lunch in de schaduw op het strand. Voor het eerst sinds 4 dagen hebben wij weer WiFi en dat is best even wennen.  

Om 15.00 uur stappen wij in de bus naar de hoofdstad van Cambodja: Phnom Penh. Op ons ticket staat dat wij om 23.00 uur hier zullen arriveren, maar de buschauffeur zegt dat de reis maar 5 uur zal gaan duren. 

Rond 20.00 uur stappen wij het hostel in Phnom Penh binnen (Billabong hostel). Hier eten Rosan en ik wat en genieten wij van een rustige avond. Morgen zullen wij vertrekken naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. 

Dag 44 (27 maart 2018):

Rosan en ik slapen lekker uit in een kamer met airconditioning. Eindelijk eens niet bezweet wakker worden! Om 11.00 uur checken wij uit bij het hostel en ontbijten wij. 

Tijdens het ontbijt zoek ik naar meer informatie over Laos, aangezien wij vanmiddag daar naartoe zullen vliegen. Wij stappen na het ontbijt in een tuktuk, omdat wij toch eigenlijk het Royal Palace en de Zilveren pagode willen zien. Wij komen hier aan en het blijkt dat dit helaas pas open gaat om 14.00 uur. 

De tuktukbestuurder zet ons af bij het Wat Botum Park, waar wij een rondje lopen en een tempel bezoeken. Dit stelt niet veel voor dus wij zijn snel weer bij de tuktuk. De bestuurder brengt ons terug naar het hostel. Hier pakken wij onze laatste spullen in om vervolgens weer de tuktuk naar het vliegveld te pakken. 

Dit was het dan: ons avontuur in Cambodja. Tijd voor een nieuw land, namelijk Laos. Heel benieuwd zijn wij naar dit land, aangezien wij hier al veel verhalen over hebben gehoord.